I know that judging art is a bad thing, because only the creator can judge his work well. That’s why I don’t send my works to photo contests, fully aware of how many outstanding painters were appreciated only after death.
But still, it’s nice when even the more difficult works appeal to someone, especially when it’s a Vogue Italia photo editor.
Here another recognition of my work, for which I sincerely thank you.
My entire visual story of fallen innocence highlighted by Iconic Artist Magazine Italia. Thank you beautifully, and I present to you this entire story, which consists of three, very significant, images
This was probably my most beautiful session meeting Veronica, a captivating girl, extremely talented, resulted in the images you see below. I’m going to make a separate post about this session, but for the time being, in this beautiful time of the summer fullness of July, when the summer is getting over and gently heading towards the end, I have the honour of presenting another award from the photo editors of Milan.
Read more
A story about the search for consolation, solace and fulfilment in the modern world, but also about emptiness and alienation, about hope and its loss.
For those who have problems with colour perception or with the poetic interpretation of colours, below you can find a black and white version:
There will be no more posts in Polish, and my entire website is switching to English. I no longer mentally belong to the Polish cultural circle. At least not for the reasons you are probably thinking of.
Everything flows, everything is constantly in motion. Many mystics speak of experiencing the dance of atoms, whether during meditation or ceremony.
I , in silence, experience that the trees are alive, they are rippling, a dance, imperceptible for us. Is it just a dance of atoms? Maybe a dance that is also the language of Love? Of longing? I don’t know, but I tried to get closer to this flow of the Universe with these very images. I invite you to watch 🙂 .
Dear friends, I have been away for a long time. And yet we read in Pliny: Nulla dies sine linea 🙂 Much pondering behind me, many painting studies and aesthetic books. Not much has changed, because the most important thing is a masterful form that conveys the content one wishes to express with depth of spirit. I know that today the common idea is that we are just algorithms, programmed by a chemistry that is attempted to be recreated by ‘professional fate machers’, as Lady Punk sang, along with her corpulence. I am deeply opposed to such a vision of people, although observations of human behaviour often do not fill me with optimism, I still believe that human beings are more than just chemical-psychological algorithms.
Read more
I tried to tell them with images. With the help of portrait photography, and the series of images you will see, I realized during a studio session in Warsaw.
Photography and painting differs from poetry or text in that it does not pose questions clearly, in an obvious way. It allows the viewer to discover them within himself, in a reverie of color, texture, composition and frame. I, while realizing these images, decided to face the questions, what is faith today? Is it present at all? How is it changing? Is there a place for magic and secret knowledge in the modern world?
I invite you to watch 🙂 And for analog purists, the black and white version, exposed on old black and white film, are scanned prints exposed with an old enlarger 🙂
My keynote, which guided me from the idea to the realization of this short series of photographs, was a passage from the work of William Butler Yeats:
The innocent and the beautiful
HAve no enemy, but time
And an excerpt from a sonnet by Edmund Spenser:
The breasts like lilies til other leaves be shared
Her nipples like young blossomed jessamine
such fragrant flowers to give most odour’s smell
but her sweet odour did them all excel
Innocence and its loss, and consequently considerations of truth, have had a very long list of representations in iconology and painting – I will not describe here everything I was familiar with before creating these photographs with the Model.
I will only add that I wanted with this series to ask what is innocence? How does it connect with youth and carnality? Does it also connect with the spiritual element of man? Does this spiritual element even exist? How does it pass away? What is the loss of innocence? Can innocence be longed for? Finally – Lily’s Innocence – I wanted to play with words a bit. Whose innocence? The bud of the lily flower, or the girl named Lilia? Lilianna?
As it is usually me and my paintings – jittery in the light, a bit dark, mysterious and questioning, looking for a way….
Thank you to the model, Natalia for realizing my idea 🙂
One photo from this series was once again selected by the photo editors of Vogue Italia 🙂
Kolejny zestaw obrazów stworzony pod wpływem szkoły fotograficznej. Szkoła pokazuje mi trochę inny sposób fotograficznej estetyki, dzięki, Karol 🙂 To zupełnie niesamowite, gdy odkrywa się prawdziwe zakamarki sztuk wizualnych. Wszystkim, którzy odwiedzacie tego bloga, niech Nadzieja towarzyszy Wam od świtu do nocy, a w nocy oby była osłodą snów 🙂 Niech to będą takie życzenia na te Święta 🙂
Gdyby ktoś miał problem z widocznością tekstu na pierwszym obrazie, poniżej ten tekst:
Szukam Cię od świtu.
Od najwcześniejszego promyka światła, twoi posłańcy, rozchwiane cienie mówią, że jesteś blisko.
Widzę tyle kolorów, roziskrzonych na strunach światła.
Tylko gdzie jesteś.
Szukam Cię do nocy…
Dziś przedstawiam Ci serię obrazów, za pomocą których spróbowałem się zbliżyć do pewnej Osoby. Samobójstwo bywa tematem poruszanym czasem, ale jak przedstawić taką historię wizualnie? Postanowiłem zmierzyć się z tym tematem, tym bardziej, że życie każdego wrażliwego człowieka jest skarbem. Ta Osoba, o której napiszę – a właściwie namaluję – była naprawdę piękna i niezwykła. Nie w takim sensie, jak opisał to Hłasko w opowiadaniu “Piękna dziewczyna”. Zapraszam do oglądania 🙂 Ten portret Dziewczyny będzie nieco inny, niż zwykle. Poniżej pierwszy slajd, gdyby na urządzeniach mobilnych był kłopot z lekturą.
Piękna dziewczyno!
Nie wiem nawet, jak masz na imię. O wszystkim opowiadała mi koleżanka, która razem z Tobą w czasie studiów wynajmowała mieszkanie w tym bloku. Współlokatorki nie wiedziały, że dzieje się z Tobą coś złego.
Dziś za późno pytać, co się stało, dlaczego, minęło trochę czasu, dziewczyny z mieszkania na piątym piętrze gdzieś się rozeszły, każda w swoją stronę.
Wiem jedno, byłaś piękna.
Bo tylko piękny człowiek potrafi czuć smutek, tylko człowiek emocjonalnie inteligentny potrafi poczuć coś do głębi serca.
Dziś wśród zamaskowanych twarzy, rozbieganych za galerianymi zakupowo-mieć szczęściami, szukam Ciebie. Czującej, wrażliwej.
Nie mogę złapać Cię za rękę, powiedzieć: jestem tu dla Ciebie, spójrz!
Ale dziś, gdy jesteś już daleko, przynajmniej postanowiłem przejść Twoją drogę, tą ostatnią tutaj, patrzeć na to, co Ty widziałaś, gdy smutek i rozpacz wypchnęły Cię z tu i teraz. Popatrzeć Twoimi oczami na to, co mogłaś wtedy widzieć.
Wierzę, że gdy wracałem ze zdjęć na dziesiątym piętrze, gdy tak o Tobie myślałem, to Ty byłaś w tej smudze słonecznych promieni i to Ty podziękowałaś mi za to, że o Tobie pamiętam.
A ja dziękuję Ci, że uczysz mnie empatii, współodczuwania.
